Λυκάστη Σκόπελος Διαμερίσματα Studios Ενοικιαζόμενα

Ιστορία

"Σκόπελος: Το νησί των θρύλων"..

Η ΑΡΧΑΙΑ ΠΕΠΑΡΗΘΟΣ

Ιστορία - Τοποθεσία - Μορφολογία

Πληθυσμός 3.500 κάτοικοι-Έκταση 96 τ.χλμ.

Η γοητεία της Σκοπέλου αιχμαλωτίζει τον επισκέπτη από το πρώτο αγνάντεμα, πριν ακόμα βγει στη στεριά...

Στις ακτές της προβάλλουν οι γραφικοί ορμοί, οι καταπράσινες πλαγιές, τα κάτασπρα εκκλησάκια, τα σπίτια με τον ιδιόρυθμο σκοπελίτικο ρυθμό. Το νησί έχει έδαφος ορεινό και το μεγαλύτερο τμήμα του καλύπτεται από πευκοδάση και δεντροκαλλιέργειες.

Οι ακτές παρουσιάζουν αμέτρητες φυσικές ομορφιές συνδυάζοντας το άγριο βραχώδες τοπίο, με τις μικρές αμμώδεις παραλίες. Με ανεπτυγμένη τουριστική υποδομή προσφέρει στον επισκέπτη την ιδανική λύση για διακοπές, τόσο για τον λάτρη της φύσης και της περιπέτειας, όσο και γι'αυτόν της καλοπέρασης και της νυχτερινής ζωής. Το κρασί ήταν ονομαστό και περιζήτητο από την αρχαιότητα και ο λόγιος του 18ου αιώνα Καισάριος Δαπόντες το περιλαμβάνει μέσα στα πιο σημαντικά πράγματα του κόσμου (Κανών περιεκτικός πολλών εξαιρέτων πραγμάτων). Πριν εγκαταλείψετε το νησί μην παραλείψετε να γευτείτε και την περίφημη σκοπελίτικη τυρόπιτα που είναι μια από τις ονομαστές σπεσιαλιτέ του νησιού.

 ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Κατά το μύθο οι πρώτοι κάτοικοι ήταν Κρήτες από την Κνωσό, με αρχηγό το Στάφυλο, γιο του Διονύσου και της Αριάδνης, οι οποίοι αποίκησαν στην Πεπάρηθο, έτσι την ονόμασαν, στη θέση της σημερινής Χώρας. Η Πεπάρηθος πήρε το όνομά της από τον αδερφό του Στάφυλου, Πεπάρηθο.Ο αποικισμός αυτός χρονολογείται στην εποχή της θαλασσοκρατίας του Μίνωα. Ένας τάφος με πολυ πλούσια κτερίσματα ανασκάφτηκε το 1936 στη θέση Στάφυλος και έχει δικαιολογημένα ταυτιστεί με τον τάφο του ήρωα, βρέθηκε μάλιστα και το ξίφος του με χρυσή λαβή.Στους Αρχαϊκούς χρόνους οι Χαλκιδείς αποικίζουν με τη σειρά τους την Πεπάρηθο, η οποία φτάνει σε μεγάλη ακμή στο τέλος του 6ου και στις αρχές του 5ου αιώνα πΧ., κόβοντας μία σειρά αργυρών νομισμάτων και διατηρώντας εμπορικές επαφές με πολλές άλλες πόλεις του Αιγαίου. Μετα το 480 το νησί χάνει την αυτοτέλειά του και υπάγεται στην Α' Αθηναϊκή συμμαχία. Το 427 πχ.ο Θουκιδίδης αναφέρει οτι ένας ισχυρός σεισμός έπληξε την Πεπάρηθο και ένα παλιρροϊκό κύμα κατάστρεψε δημόσια κτίρια.Στην αρχή του 4ου αιώνα η Πεπάρηθος διατελεί εκ νέου σε καθεστώς ανεξαρτησίας, κάτι που της επιτρέπει να ξανακόψει τα δικά της νομίσματα, τα οποία έφεραν στην μία πλευρά κεφαλή Διονύσου και στην άλλη σταφύλι, έμβλημα του νησιού ήδη από τους Αρχαϊκούς χρόνους.

Στα μέσα του αιώνα γνωρίζουμε οτι μαζί με τα υπόλοιπα νησιά των Σποράδων είχε γίνει ναυτική βάση των Αθηναίων και πιθανόν σ'αυτά τα χρόνια να χτίστηκαν οι ναόι και οι πύργοι που σώζονται ακόμα σε διάφορα σημεία του νησιού.Την ίδια εποχή η Πεπάρηθος διεξήγαγε εμπόριο με πόλεις του Ευξείνου Πόντου, όπου εξήγε τον φημισμένο ''πεπαρήθιο'' οίνο.Από μαρτυρίες επιγραφών γνωρίζουμε ότι στην Πεπάρηθο υπήρχε θέατρο, όπου παίζονταν τραγωδίες,καθώς και ναός της Δήμητρας, όπου γίνονταν μυστηριακές τελετές. Η πολιούχος ωστόσο θεότητα του νησιού φαίνεται πως ήταν η Αθηνά. Ναός της υπήρχε, τόσο κοντά στο Κάστρο της Σκοπέλου, όσο και στη θέση Βράχος (κάτω από την εκκλησία των Αγ.Αποστόλων), στον Πευκιά στο ορεινό εσωτερικό, ενώ ακόμα δύο ναοί της αναφέρονται στη Γλώσσα και στο Λουτράκι.Το 340 πχ. δέχτηκε την επίθεση του Φιλίππου του Β'. Στο νησί τότε υπήρχαν τουλάχιστον τρεις πόλεις: ο Πάνορμος, η Σελίνους και η Πεπάρηθος. Πεπάρηθος ήταν και η αρχαία ονομασία του νησιού.

Στους χρόνους των διαδόχων του Μ.Αλεξάνδρου το νησί δεν αναφέρεται στις αρχαίες πηγές και μόνο το 209 πχ.εμφνίζεται να γίνεται πεδίο συγκρούσεων, κατά τον πόλεμο μεταξύ του Μακεδόνα βασιλιά Φιλίππου του 5ου και του βασιλιά της Περγάμου Αττάλου Α'.Ο δεύτερος την καταλαμβάνει το 209,αλλά στη συνέχεια ο Φίλιππος στέλνει ισχυρή δύναμη και την ανακαταλαμβάνει. Το 199 πΧ.ο ίδιος καταστρέφει το νησί, επειδή δεν επιθυμεί να γίνει πολεμική των Ρωμαίων.Η καταστροφή αυτή ωστόσο δεν φαίνεται να επηρέασε σημαντικά τη ζωή στο νησί,αφού δύο χρόνια μετά το 197 πΧ. αναφέρεται σε ψήφισμα οτι οι Πεπαρήθιοι είχαν καθιερώσει το δημοκρατικό πολίτευμα και έχτιζαν ναούς. Το 82 πΧ. ο βασιλιάς του Πόντου Μιθριδάτης κατέλαβε τη Σκόπελο και τη Σκιάθο για 6 χρόνια μέχρι το 76,όταν ο Ρωμαίος Βρότιος Σούρας τις απελευθέρωσε.

Το 42 πΧ. ο Αντώνιος δώρισε την Πεπάρηθο στους Αθηναίους, που συνέχισαν να την κατέχουν μέχρι την εποχή του αυτοκράτορα Ανδριανού(117-138 μΧ.). Τον 2ο αιώνα μΧ. το νησί απολάμβανε αυτοδυναμία, αλλά πλήρωνε βαρείς φόρους στους Ρωμαίους.Το 193 όμως ο αυτοκράτορας Σεβήρος επέβαλε και παλι τη ρωμαϊκή εξουσία.Στους χρόνους αυτούς αναφέρεται και για πρώτη φορά η ονομασία Σκόπελος, που έκτοτε καθιερώνεται,ενώ το όνομα Πεπάρηθος δεν συναντάτε πλέον. Κατά τη χριστιανική εποχή δεσπόζει στο νησί η μορφή του επισκόπου Ρηγίνου, που έλαβε μέρος στην Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας και θανατώθηκε το 363 κατά τη διάρκεια των διωγμών του αυτοκράτορα Ιουλιανού.

Ο Ρηγίνος ανακηρύχθηκε άγιος και λίγο αργότερα ιδρύθηκε προς τιμήν του παλαιοχριστιανική βασιλική, που βρίσκεται τρία χιλιόμετρα νότια της πόλης. Μετά το τέλος της Βυζαντινής κυριαρχίας παραχωρήθηκε στην οικογένεια Γκίζη 1207 και προσαρτήθηκε στο Φραγκικό δουκάτο της Νάξου. Το 1277 επανήλθε στη Βυζαντινή κυριαρχία, όπου παρέμεινε ακατοίκητο για μεγάλο διάστημα και από το 1730 αναφέρεται και πάλι επισκοπική έδρα σ'αυτό. Στη Σκόπελο γεννήθηκε και μεγάλωσε κατά την τελευταία αυτή περίοδο και ο Κων/νος Καισάριος Δαπόντες, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογίους του 18ου αιώνα, καθώς και ο Παύλος Νιρβάνας.

 ΣΚΟΠΕΛΟΣ –ΧΩΡΑ -24240

Έχει 3.000 κατοίκους περίπου, βρίσκεται ΝΑ και είναι η πρωτεύουσα και το πρώτο λιμάνι του νησιού.

Χτισμένη στα ΝΑ παράλια στην άκρη του ομώνυμου όρμου ανελίσσεται προς τους λόφους και κοιτάζει αμφιθεατρικά προς το γιαλό γοητεύοντας πραγματικά με τη πρώτη ματιά τον επισκέπτη, με τα σοκάκια της και τα χαρακτηριστικά της σπίτια, που ενώνονται μεταξύ τους με εναέρια μπαλκόνια. Τα σπίτια είναι κτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο,με κεραμιδένιες σκεπές και βεράντες γεμάτες λουλούδια. Αποτελούνται από ένα ή δύο ορόφους και διαθέτουν μαγευτικούς εξώστες. Εδώ, όσο πουθενά αλλού, κυριαρχεί η γοητεία του απλού. Χωρίς ποτέ να υπερβεί το μέτρο ο παραδοσιακός τεχνίτης έδωσε σε κάθε σπίτι τη δική του πινελιά, χωρίς ειδικές γνώσεις,με αυτά μόνο που παρέλαβε από την προηγούμενη γενιά, διαμορφώνοντας ένα ενιαίο σύνολο που αποπνέει ευγένεια και χάρη. Σε κάθε βήμα ο επισκέπτης συναντά μεγάλες ή μικρές εκκλησίες, από τις 360 που υπάρχουν σε ολόκληρο το νησί. Από αυτές οι 123 βρίσκονται μέσα στη πόλη, καθεμιά με τη δική της ομορφιά, πολλές φωλιασμένες μέσα στις αυλές των σπιτιών.

Το βράδυ ολόκληρη η ζωή της Χώρας μεταφέρεται στην κατάφωτη παραλία. Τα έθιμα, οι δοξασίες, οι προλήψεις και οι παραδόσεις παραμένουν ακόμα μία ζωντανή πραγματικότητα στη Σκόπελο, άμεσα πάντα συνδεδεμένα με τη θάλασσα, που για αιώνες περισσότερο ένωνε ,παρά χώριζε το νησί από τον έξω κόσμο. ''Πως να μην είναι δεισιδαίμων κανείς ...όταν παλαίη με τον άγνωστον και δεν ηξεύρη αν αύριον θα επιπλέη ή θα ποντισθή'' γράφει ο Παπαδιαμάντης :το καλό ή κακό ποδαρικό είχε μεγάλη σημασία για το ξεκίνημα των ναυτικών, όπως και η παρακολούθηση του φεγγαριού για το κόψιμο του ''κερεστέ''(ξυλείας ναυπήγησης),η επιλογή της ημέρας για το ''ρίξιμο'' στη θάλασσα του νέου καραβιού για να είναι καλοτάξιδο,ενώ την Κυριακή της Τυρινής καιγόταν η ''φεργάδα ''ή ''τράντα'', ένα καράβι μεγάλων διαστάσεων από ξύλα και καλάμια,αφού πρώτα γινόταν λιτανεία μέσα στο χωριό.Νεράιδες, δράκοι, αράπηδες, θησαυροί και στοιχειά, πειρατές και θαύματα αγίων συμβιώνουν ακόμα στη Σκόπελο, μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας με αψευδείς μάρτυρες τα τοπωνύμια του νησιού που διασώζουν τις παλιές μνήμες: Παλούκι, Σεντούκια, Γλυφονέρι, Δασεία, Δίτροπο, Ανδρίνα κλπ.